روزهای با تو بودن_ قسمت 6 و 7

به گزارش جبهه اقدام ; #روزهای_با_تو_بودن #قسمت_ششم

اونم بعد یه مدت نوشت: حالا خودتون قضاوت کنین؛ فعالیت در این شبکه های به اصطلاح اجتماعی که توسط دشمنان صهیونیست ما درست شده؛ آیا همکاری با ظالمین و جنایتکاران نیست؟!!
آیا همکاری با متجاوزان به جان و ناموس این ملت نیست؟!!
آیا فعالیت در این نرم افزارهای ضداجتماعی باعث نمیشه که اونها تسلط کامل به تمام امور زندگی ما داشته باشند؟!!
یه دو دو تا چهارتای ساده است! چرا کشورهایی مثل چین و کره و... این جنگ افزارها را بستند؟؟ چرا اجازه فعالیت به اونها را در کشورشان ندادند؟؟؟
اونا نه مسلمان هستند و نه اعتقادات قوی ما را دارند اصلا خدا را قبول ندارن فقط خودشون برای خودشون مهم هستن، پس چرا تلگرام رو در چین فیلتر کردند؟؟
خیلی ساده است چون به ضررشونه. منافع کشورشون به خطر میوفتاد.
خیلی واضح و صریح اعلام کردند که - تلگرام -ابزاری - ضد - دولت - برای - مکالمات - رمز - نگاری - شده - بین - فعالین - حقوق - بشره. به همین سادگی!
تازه الانم نه! یکی دو سال پیش اعلام کردند. اونا که کمونیستن گفتن به ضرر ماست، ما که مسلمونیم و صریحا دستور دینمونه که نباید زیر یوغ دشمن بریم چرا باید این نجس افزارها همچنان تو فضای مجازی کشورمون باز باشه؟؟؟!!!"
مریم با خنده می گوید: "نجس افزار منظورشون تلگرام و اینستاگرامه هااااا" و بعد دوباره از روی موبایلش می خواند:
"آیا به همون دلایل کمونیستا، به ضرر ملت ما نیست؟!!
منافع کشورما را به خطر نمیندازه؟!!"
کلا ظرف شستن را رها کرده ام و به مریم گوش میکنم. مریم سرش را بالا می آورد و چشم غره می رود: "ظرفتو بشور تا بقیه شو بخونم! یک بشقاب برمی دارم و با اسفنج تمیزش می کنم. مریم تشر می زند که: "تمیز بشوریا!"
و ادامه می دهد: "همچنان می نوشت و می فرستاد":
اگر ملت ایران از همه اصول و موازین اسلامى و انقلابى خودش خارج بشه و خونه ی عزت و اعتبار پیامبر و ائمه معصومین - علیهم السلام - را با دستاى خودش نابود کنه. آن وقت، ممکنه جهانخواران اونها را به عنوان یک ملت ضعیف و فقیر و بى فرهنگ به رسمیت بشناسن، ولى در همان حدى که خودشون آقا باشن و ما نوکر، آنها ابرقدرت باشند ما ضعیف، آنها ولى و قیم ما باشن، ما جیره خوار و حافظ منافع آنها، اونها هرگز یک ایران با هویت اسلامى _ ایرانی را تحمل نمی کنند.
مریم نفس تازه می کند و می گوید: "خلاصه من حرفی نداشتم بزنم... چون هنوز برام اثبات نشده تلگرام روسی هست یا صهیونیستی؟ هرکسی ام یه چیز میگه!"
بشقاب ها را یکی یکی زیر آب می گیرم و دست می کشم،
یاد سیدحسین افتاده ام و حرفهایش را زمزمه می کنم: "سیدحسینم همینا رو میگفت!"
مریم با تعجب می پرسد: "چی؟"
آخرین بشقاب را در جاظرفی می گذارم، دست هایم را می شویم و به طرف مریم برمی گردم: "امشب تو مسجد با پسرخاله حسن آشنا شدم، سیدحسین. اونم معتقد بود تلگرام صهیونیستیه. بذار فردا برم کتابفروشیشون، بپرسم ازش. خیلی بچه باحالی بود."
ادامه دارد...

به گزارش جبهه اقدام ; #روزهای_با_تو_بودن #قسمت_هفتم

 موتور را روی جک می زنم و درحالی که با چشمم خیابان را می کاوم، پیاده می شوم.
هوا نیمه ابری ست و فضای سبز آن طرف خیابان را تازه آب داده اند و بوی خاک و چمن همه جا پیچیده.
زیر لب زمزمه می کنم: "کتابفروشی کاظمی پور" 
 سردر مغازه ها را یکی یکی می خوانم تا پیدایش می کنم. کتابفروشی نسبتا بزرگیست که بیشتر قفسه هایش از پشت شیشه پیداست.
پشت شیشه مغازه، عنوان کتابفروشی کاظمی پور با نور نئون چشمک می زند. با چشمم دنبال پیشخوان می گردم.
سیدحسین پشت میزی چوبی مشغول صحافی ست و حسن درحال کمک به او.
طرفی دیگر هم مردی مسن تر درحال بستن چند کتاب داخل کاغذ کادوهایی با طرح نستعلیق است که به سن و سالش می خورد پدر سیدحسین باشد.
کمی این پا آن پا می کنم؛ نمی دانم چرا تردید افتاده به جانم اما وقتی حسن و سیدحسین را درحال دست تکان دادن می بینم، تمام تردیدهایم فرو می ریزد.
در شیشه ای مغازه را هل می دهم و پا به داخل می گذارم. حسن جلوی پیشخوان ایستاده و دستش را برای دست دادن جلو می آورد: "سلااااامٌ علیکم آسیدمصطفی!"
سیدحسین هم از پشت پیشخوان دستش را دراز می کند و می خندد: "سلام داداش، چه کار خوبی کردی اومدی، کمک لازم داشتیم!"
باد خنک کولر که با قدرت کار می کند و صدایش کتابفروشی را برداشته، حسابی سرحالم می کند.
برای من که انقدر گرمایی ام، بیرون رفتن ساعت 11ظهر خردادماه دشوارترین کار است. اما انجام این کار شاق برای دیدن کسی مثل سیدحسین می ارزد!
دستی به پیشانی ام می کشم و قطرات عرق را پاک می کنم. صدایی از پشت سرم می گوید: "جوون! وانستا جلو باد کولر، عرق کردی، می چایی ها!"
برمی گردم به طرف صدا. همان مرد مسن با لبخند نگاهم می کند: "سلام آقاسید! خوش اومدی پسرم!" با خجالت دست می دهم.
سیدحسین می گوید: "عموجان محمود، مثل پدر برای من!"
به سیدحسین می گویم: "چقدر ازم تعریف کردی که منو میشناسن!"
عمومحمود به جای سیدحسین جواب می دهد: "محاله سید دوست جدید پیدا کنه و من نفهمم!"
حسن سینی دمنوش و شیرینی به دست سر می رسد و با خنده می گوید: "کدوم سید دقیقا؟ اینجا سید زیاد هست!"
بوی عطر خاصی همه جا پیچیده؛ چیزی شبیه بوی عود یا یک خوشبو کننده طبیعی. دکور مغازه ساده است و زیبا. آنقدر ساده که عکس امام خمینی و امام خامنه ای اولین چیزیست که به چشم می خورد.
روی پیشخوان هم البته، عکسی از امام خامنه ای ست که بیشتر به دل می نشیند. از آن عکس های بکر و خودمانی که لبخند آقا را بهتر نشان می دهد. آقا کتاب به دست، کنار قفسه و غرق در لبخند. زیر عکس هم با خط شکسته نوشته: مجنون خنده های تو ام، بیشتر بخند!
روی میز البته چند جلد قرآن زیبا و قدیمی، چسب و کاتر و وسایل صحافی و عکس دو شهید دست در گردن هم گذاشته شده، دیده می شود.
سیدحسین درحالی که یک حافظ را با مهارت تمام صحافی می کند، به من می گوید: "خوش اومدی داداش. خدا تو رو رسوند. تا شب باید سه تا کتاب دیگه را صحافی کنم."
سر تکان می دهم: "مغازه ی بسیار خوبی دارید، سرتون هم که خیلی شلوغه کمک لازم ندارین؟"
عمو محمود به گرمی لبخند می زند: "تا چقدر پای کار باشی عمو!"
در حالی که آستین لباسم را بالا می زنم با لبخند می گویم: "بچه می ترسونین عموجان؟!!!"
صدای حسن را از پشت سرم می شنوم که: "عجله نکن دادااااش کار خیلی داریم. فعلا دمنوشتو بخور."
رادیوی کوچکی که روی میز است و صدایش فقط به ما میرسد، گزارشی درباره حمله تروریستی داعش به مجلس و حرم امام را پخش می کند.
عمو محمود با تأسف سرش را تکان می دهد: "خدا ریشه شون رو بکنه... هم خودشون، هم اربابای صهیونیستشون!"
حسن هم با سر تایید می کند و می گوید: "کی باورش می شد تو امن ترین کشور منطقه هم، داعش جرات عرض اندام داشته باشه؟ حالا عملیاتشون خیلی کوچیک بوده و زود جمع شدن، ولی همینا چطوری دررفتن از زیر اطلاعات ایران؟"
ادامه دارد....