بسم الله الرحمن الرحیم
دین پاسخگوی فطرت است!
فطرت چیست؟ چرا باید دیندار باشیم؟ آیا دین از فطرت جداست؟ اگر انسانها را رها کنند به کدام سو می روند؟ چرا اینقدر بر دینداری اصرار می شود؟
اینها و سؤالات زیادی شبیه به این ممکن است ذهن شما را مشغول کرده باشد. اما تمام این سؤالات، فارغ از بحث های مفصلی که در این زمینه شده، جواب بسیار ساده و روشنی دارند.
خلقت انسان همان فطرت اوست. منظور از فطرت، آن است که خداوند ذات و سرشت آدمی را به گونه‌ای آفریده است که خداپذیر و خداجوی است؛ یعنی در حالتی که سلامت روح و روان دارد، به خدا نیز ایمان دارد.
گواه مطلب آن است که انسان زمانی که از همه اسباب و علل طبیعی قطع امید می‌کند، مرتبط به نیرویی فرابشری می‌شود که قادر است وی را نجات دهد؛ هرچند او را با اوصاف حقیقی‌اش نشناسد و اگر به حال خود رها شود، فطرت الهی او بالفعل می شود و همان راه را انتخاب می‌کند، مگر آن که عوامل خارجی و جبری او را از راهش منحرف کند.
نوزاد، با فطرت انسانی متولد می شود و بر اساس رشد و تربیت مناسب، زمینه انسان کامل شدن را دارد اما در صورت عدم توجه و پی گیری استعدادهای انسانی، تبدیل به موجودی فاسد و منحرف خواهد شد؛ بنابراین فطرت را باید جوهره اصلی برای آغاز حرکت و رشد و تعالی انسان دانست.
