آنچه نپاید دلبستگی را نشاید

جغدی روی کنگره‌های قدیمی دنیا نشسته بود.

 زندگی را تماشا می‌کرد.

 رفتن و رد پای آن را.

 و آدم‌هایی را می‌دید که به سنگ و ستون، به در و دیوار دل می‌بندند.

 جغد اما می‌دانست که سنگ‌ها ترک می‌خورند، ستون‌ها فرو می‌ریزند، درها می‌شکنند و دیوارها خراب می‌شوند.

 او بارها و بارها تاج‌های شکسته، غرورهای تکه پاره شده را لابه‌لای خاکروبه‌های قصر دنیا دیده بود.

او همیشه آوازهایی درباره دنیا و ناپایداری‌اش می‌خواند؛ و فکر می‌کرد شاید پرده‌های ضخیم دل آدم‌ها، با این آواز کمی بلرزد. 

روزی کبوتری از آن حوالی رد می‌شد، آواز جغد را که شنید، گفت: 

بهتر است سکوت کنی و آواز نخوانی. آدم‌ها آوازت را دوست ندارند. غمگینشان می‌کنی. دوستت ندارند. 

می‌گویند بدیمنی و بدشگون و جز خبر بد، چیزی نداری. 

قلب جغد پیرشکست و دیگر آواز نخواند. 

سکوت او آسمان را افسرده کرد. 

آن وقت خدا به جغد گفت: 

آواز‌‌خوان کنگره‌های خاکی من! 

پس چرا دیگر آواز نمی‌خوانی؟ دل آسمانم گرفته است.

 جغد گفت: خدایا! آدم‌هایت مرا و آوازهایم را دوست ندارند. 

خدا گفت: آوازهای تو بوی دل کندن می‌دهد و آدم‌ها عاشق دل بستن‌اند. دل بستن به هر چیز کوچک و هر چیز بزرگ. تو مرغ تماشا و اندیشه‌ای! 

و آن که می‌بیند و می‌اندیشد، به هیچ چیز دل نمی‌بندد؛

 دل نبستن سخت‌ترین و قشنگ‌ترین کار دنیاست. 

اما تو بخوان و همیشه بخوان که آواز تو حقیقت است و طعم حقیقت تلخ.

 جغد به خاطر خدا باز هم بر کنگره‌های دنیا می‌خواند. 

و آن کس که می‌فهمد، می‌داند آواز او پیغام خداست که می‌گوید: 

آن چه نپاید، دلبستگی را نشاید.